Adını unuttuğum öykü
Adını Unuttuğum Öykü
Adını unuttuğum bir öykü vardı. Bazen hatırlıyor, çoğu zaman unutuyordum.
Yine bir akşamüstüydü. Akşam ezanı yeni okunmuş, sokaktaki çocukların hep bir ağızdan bağırışları anlamsız ama çocuk cıvıltısı denilen o sihirli sese dönüşmüştü.
Mısır satan amcanın sesinde, mısırları bitirip çabucak eve dönme telaşı hissediliyordu. İşinden evine dönenler, babasının gelişini sokak başında beklerken oyuna dalıp her şeyi unutan çocuklar, sokak kedileri, berber çırağının kurumuş havluları toplaması, elinde ekmek poşetiyle fırından gelen hacı amca.. Herşey gayet normaldi.
Fakat, ne olduğunu bilmediğim bir sıkıntı vardı içimde.
Etrafı izlemeyi bırakıp, eve doğru yürüdüm. Açık bıraktığım mavi dış kapıdan girerek, düşünceli bir şekilde eve ulaştım. Evdeki akşam telaşı ve çocukların seslerine aldırış etmeden kitapların da olduğu odaya yöneldim.
Hala neyin sebep olduğunu bilmediğim yürek sızlatan o bilinmez sıkıntı beni düşüncelere sevk ediyordu.
Odanın bir ucunda ayakları eğilmiş eski sandalyeyi gördüm. Sandalye bana bir şeyler anımsatır gibi oldu.
Sandalyeye oturmamla beraber, sessizliğin sadece onu sevenlerine duyurduğu gizli fısıltılarına kulak verdim.
Bu fısıltıları seviyordum. Bana her zaman bir şeyler anlatırdı.
Onun anlattıklarına kulak verince yüreğimi daraltan o sıkıntıyı hatırladım.
Evet; adını unuttuğum o öyküyü hatırladım..
Birdenbire içimi tarifsiz bir hüzün kapladı. Yüreğimin daralmasından kurtulmuş, hüznün efkar veren tılsımına kendimi kaptırmıştım.
Adını unuttuğum öyküde çok şey vardı. Sadece adını unutuyor, unutmaktan korkuyordum.
Hatırlamak ise hüzün ve efkar veriyordu. Unutmak ise adeta yüreğimi deliyordu.
"Keşke adını unutsaydım" dedim, efkârın hiddetine teslim olmuş bir halde. Sonra pişman oldum bu dediklerime.
Sen de unutmak isterdin duysaydın adını ve sen de unuttuğunda kalp ağrısı çekerdin belki.
Ben, öykünün adını unutmakla teslim olmuşken efkâra, adımı unutanları da düşündüm bir an yalnızlığın verdiği cesaretle.
Unutmak mı daha acı verici, unutulmak mı diye beyhude bir mukayese yaparken, öykünün adını da unuttum, adımı unutanları da..
Sonra düşündüm; unutmanın bir öyküsü olsaydı ve öyküyü yazan da unutmayı sevseydi ve hatta unutulmanın da ne demek olduğunu bilseydi..
Ne öyküyü yazar, ne de adını söylerdi. Ne de bundan kimseye bahsederdi..
Bu düşüncelerden bir zaman sonra, sessizliğin o gizli fısıltıları sustu.
Sandalyeden kalktım, doğrularak etrafıma bakındım.
Sonra cebimdeki tütün tabakamı çıkardım. Desenli kapağını açarak, tütünlerin üzerinde bıraktığım nemli kağıtlardan bir tanesini aldım.
İnce ve hafif nemlenmiş olan tütün kağıdını elimle düzelterek bir tütün sardım.
Odadan çıktığımda yaktığım tütünden bir nefes çekerken, adını unuttuğum öykünün acısı da hafiflemişti.,
Dışarı çıktım, etrafı izlemeye başladım.
Bir öykü vardı..
Unuttum..
Hatırlamıyorum; öyküyü de, öykünün adını da.
28/06/2022
İçeriklerime ulaşabileceğiniz kanallar
Resmi Youtube Kanalım
Dinleme bağlantıları
Apple Müzik: music.apple.com/tr/artist/1628960774
Youtube Müzik: https://music.youtube.com/MuslumSavun
Deezer: Deezer.com/Muslum Savun
Amazon Müzik: music.amazon.com/artists/MüslümSavun
Güzel anlamlı
YanıtlaSil