Ekşili Çeçik Tırnağı - Kısa Öykü

 Ekşili Çeçik Tırnağı

 
Pazar günü ikindi vakitleriydi. Köpeğimiz erik ağacının gölgesinde uyuyordu. Kedilerimizden alacalı renkte olanı da yanıma yanaşmış, belli ki oyun istiyordu.
Anamın ültimatom niteliğindeki "çabuk git, bahçeden Çeçik Tırnağı topla !" sesini duymamla kalkmam bir olmuştu. Cebimden çıkardığım kesmeyen çakımla ve duvarın üzerinde duran buğday eleğini alarak bahçede anamın istediği otu toplamaya yöneldim.
Alacalı kedimiz de bahçeye doğru arkamdan miyavlayarak beni takip ediyordu. Erik ağacının ilerisinde gözüme çarpan otlara yöneldim. Erik ağacının gölgesinden uyuklayan köpeğimiz "beni rahatsız etmeyin" der gibi hafiften gözünü açarak bize baktı ve tekrar uyumaya devam etti. Otların içinde oyun oynayan yavru kediler hiç istifini bozmadan oyunlarına devam ediyor, gelmeme aldırış bile etmiyorlardı.

Tekrar anamın sesini duydum "ne oynuyorsun orada, çabuk ol" diyordu.
Anamı daha fazla kızdırmamak için kedileri izlemeyi bırakıp ot aramaya başladım. Çeçik tırnağı dediğimiz ot, toprağa yapışık gibi boyu olmayan, geniş yaprakları olan ve yenen bir ottu.
Köyde herkes onu bilir ve çeşitli yemeklere katarlardı. En sevdiğim şekli ise, ekşili suyla yapılan ve birkaç otun katıldığı hatta adına da "ekşili çeçik tırnağı" denilen ve anamın sıklıkla yaptığı çeşidiydi.
Otları kökünden kesip dallarına zarar vermeden toplamaya başladım. Topraklarını silkeleyip buğday süzdüğümüz delikli metal süzeğe düzgünce koyuyordum.
Nihayet yeterince topladım ve eve doğru koşarak içi ot dolu buğday eleğini anama uzattım. Yemek neredeyse hazır olmuş, tek eksiği anamın bana toplattığı köyün meşhur bitkisi çeçik tırnağı otuydu.

Çocukluğun verdiği kaygısızlıkla dışarıdaki kedi yavrularının yanına doğru koştum. Kedicikler hala oyunlarına devam ediyorlardı. Bir tanesini elime almamla beraber diğerleri de bana doğru geldiler.
Anamın, "yemek hazır çabuk gel" sesine kadar kedilerimle oyunlar oynadım. Çocukluğun, karşılıksız ve beklentisiz sevginin tadını kedilerimle beraber çıkardım.

Anamın sesiyle beraber koşarak eve girdim, sofranın etrafına kurulmuş kardeşlerimin yanına oturdum. Tadına doyamadığım "ekşili çeçik tırnağı" da sofranın tam ortasındaydı. Öyle herkesin önünde birer tabak değil, eskilerin yaptığı gibi derin ve küçük bir tepsinin içinde ve herkesin tek kaptan yemek yediği güzel zamanlardaydı.

Anam, sofraya oturmadan önce, pencere kenarındaki kıymetli eşyalarını koyduğu sandığının üzerindeki büyük pilli radyomuza yöneldi. Radyoyu çalıştırıp, bu esnada da radyoyla oynadığımızı düşündüğü için bizi fırçalamayı da ihmal etmedi.
O zamanlar çocuklar radyoya dokunmaz, izinsiz radyo açılmazdı. Radyo evin en kıymetli yerinde durur, büyük pilleri şehirden alınırdı. Akşam ajansı kaçırılmaz, pili yettiğince türküler dinlenirdi.

Anamın radyoyu açıp sofraya oturmasıyla beraber radyoda Trt spikerinin az sonraki radyo tiyatrosu anonsunu duyduk. Radyo tiyatrosu o zamanların sinema filmi gibi sayılırdı.
Yemeğimizi yedikten sonra Trt spikeri yine anonsunu tekrarladı. Anamdan sessiz olmamız konusunda gayet anlaşılır ve tehditkar fırçamızı da yedikten sonra, "Radyo Tiyatrosu" şeklinde başlayıp, yazar ve oyuncuların takdiminin yapılmasıyla devam eden, o zamanların görüntüsüz, sesli sineması başlıyordu.
Herkes pür dikkat radyoyu dinliyor, kedimiz bile gürültü yapmıyordu. Haftada bir yayınlanan, hayal gücünün ve kişiye özel hayallerin perdesinde canlanan bir dinletiydi.
Herkes aynı şeyi dinler ama farklı şeyler görürdü. Hayal gücünün tembel olmadığı, görsel gürültülerin insanları körleştirmediği yıllardı.
Akşam ajansını dinler, radyo tiyatrosu ile uzakları görürdük. Türküler özlemi, kavuşmayı, sevgiyi anlatırdı.
Çeçik Tırnağı diye bir bitki vardı ve benim en sevdiğim yemek onunla yapılırdı.

 -----------